เรื่องเล่าของฉันกับเขา

สวัสดีผู้อ่านครับ

     วันนี้วันที่ 2 เมษายน 2564 เป็นวันที่ผมเลิกกับเขา และยังเป็นช่วงการแพร่ระบาดของเชื้อไวรัสโควิด 19 เชื้อโรคน้ีไม่แม้แต่จะส่งผลร้ายต่อระบบเศรษฐกิจ ความเป็นอยู่ของทุกๆ คนแล้ว มันยังส่งผลให้ฉันและเขาต้องตัดขาดกันอีกด้วย ในช่วงนี้ผมคงไม่ได้เจอเขาอีกแล้ว อ่านมาจนถึงตอนนี้ก็คงคิดว่าฉันจะมาบ่นเรื่องการบริหารประเทศรึเปล่า ก็ต้องบอกว่าไม่ใช่

     ระยะห่าง ความไกล มันทำให้เราต้องจากกันไป ไม่มีทางหวนกลับ มันเหมือนจะกลับมาแต่ก็ไม่มีทางกลับมา ฉันไม่ชอบความรู้สึกนี้เลยที่จะต้องจบกันด้วยความโศกเศร้า เราทั้งคู่ต่างร้องไห้ในสิ่งที่ทำลงไป แต่เวลาก็ไม่อาจหวนคืน เวลายังคงเดินไปข้างหน้าเสมอ ผมจึงอยากจะแก้ไขชีวิตตัวเองผ่านนิยายเรื่องนี้ ทั้งๆ ที่รู้ว่ายังไงในชีวิตจริงเราก็ไม่สามารถกลับมาหากันได้อยู่ดี

     ฉัน เป็นนักเรียนมัธยมคนนึงที่หมกมุ่นอยู่กับการเรียน การทำงาน โดยไม่สนใจอะไรเลย กีฬาไม่เล่น กิจกรรมก็ไม่สนใจเท่าไหร่ แต่เขาก็ไม่ติดใจอะไรถ้าจะมีคนชวนไปทำ และเขาก็เป็นคนมุ่งมั่นมากหากทำอะไรบางอยู่

     เขา เป็นรุ่นพี่ของฉัน เราอายุห่างกัน 3 ปี เขาเป็นนักกีฬาตัวสูงจนทำให้ฉันคิดว่าเขาเป็นคนที่น่ากลัว แต่จริงๆ แล้วเขานั้นเป็นคนที่น่ารักมาก เขาให้เกียรติทุกๆ คนที่ผ่านมาในชีวิต ฉันได้ยินอยู่เสมอว่าเขามีผู้หญิงมาจีบเขาแทบทุกวันแต่เขาก็ยังไม่มีแฟนอยู่ดี สงสัยเขาคงมีใครที่ชอบอยู่แล้วมั้ง

     ฉันกับเขาก็เป็นคนอย่างนี้แหละ แล้วจุดเริ่มต้นก็เริ่มที่……